blok inżynierski - grupa modułów przedmiotowych, zawierająca opis efektów kształcenia, prowadzących do uzyskania kompetencji inżynierskich (dotyczy nie tylko studiów prowadzonych w obszarze kształcenia z zakresu nauk technicznych);
blok komplementarny, in. moduł komplementarny (dotyczy studiów II stopnia) - blok modułów przedmiotowych realizowanych w zróżnicowanych formach, stanowiący element elastycznego kształcenia, umożliwiający drożność pionową studentom studiów I stopnia, którzy decydują się na studiowanie innego kierunku na studiach II stopnia; zasady realizacji bloku komplementarnego uwzględniają indywidualne potrzeby studentów, a podstawą jego konstruowania jest umożliwienie studentom osiągnięcia efektów kształcenia przewidzianych dla studiów II stopnia;
blok przedmiotowy - grupa modułów przedmiotowych umożliwiająca osiąganie efektów wspólnych dla wszystkich obszarów studiów, wspólnych dla kilku obszarów lub specyficznych dla danego obszaru;
drożność wewnętrzna i zewnętrzna - możliwości kontynuacji kształcenia na wyższych stopniach studiów zarówno w ramach WSG, jak i w innych uczelniach w Polsce i za granicą (drożność pionowa); rekomendowane i możliwe formy zdobywania nowych i doskonalenia już posiadanych kompetencji oraz kwalifikacji (w tym certyfikacji) w ramach WSG lub we współpracy z innymi instytucjami (drożność pozioma);
edukacja formalna - uczenie się przez udział w procesie kształcenia w systemie studiów pierwszego, drugiego, trzeciego stopnia oraz jednolitych;
efekty ogólne i kształceniowe - zasób wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych uzyskanych w procesie kształcenia przez osobę uczącą się i odpowiadających przykładowym efektom dla danego obszaru (lub kierunku) zgodnych z KRK (Krajowymi Ramami Kwalifikacji);
efekty uczenia się - zasób wiedzy, umiejętności oraz kompetencji społecznych nabytych w procesie uczenia się poza systemem studiów;
forma studiów – studia stacjonarne i studia niestacjonarne;
instytucja współrealizująca - przedsiębiorstwo, które pomaga kształtować program i plan studiów danego obszaru poprzez dopasowanie do potrzeb rynku pracy;
kierunek studiów – wyodrębniona część jednego lub kilku obszarów kształcenia, realizowana w uczelni w sposób określony przez program kształcenia;
kwalifikacje – efekty kształcenia, poświadczone dyplomem, świadectwem, certyfikatem lub innym dokumentem wydanym przez uprawnioną instytucję, potwierdzającym uzyskanie zakładanych efektów kształcenia;
kwalifikacje drugiego stopnia – efekt kształcenia na studiach drugiego stopnia, zakończonych uzyskaniem tytułu zawodowego magistra, magistra inżyniera lub równorzędnego określonego kierunku studiów i profilu kształcenia, potwierdzony odpowiednim dyplomem;
tytuł zawodowy - system tytułów, które otrzymują osoby, które dowiodły, że posiadają określony zasób wiedzy i umiejętności potrzebnych do wykonywania danego zawodu (magister, inżynier, licencjat);
uzawodowienie obszarów studiów i upraktycznienie kształcenia - dopasowanie kwalifikacji absolwentów do potrzeb rynku pracy, wspomaganie kształcenia poprzez wprowadzanie do programu różnych form praktyk, warsztatów czy staży;
uznawalność efektów uczenia się - zaliczanie zajęć (i/lub praktyk) przewidzianych w programie kształcenia określonego kierunku studiów w uczelni na podstawie wiedzy, kompetencji i umiejętności zdobytych w drodze kształcenia nieformalnego i pozaformalnego, zweryfikowanych w procesie potwierdzania efektów uczenia się;
wzorzec efektów - zbiór efektów kształcenia dla danego stopnia i kierunku studiów, zawierający podstawowe komponenty w postaci wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych, umożliwiający osiągnięcie celów zawartych w sylwetce absolwenta (efekty kształcenia dla danego stopnia i kierunku studiów zatwierdzone przez MNiSW lub przez Uczelnię, jeśli wzorzec nie został opracowany przez MNiSW).